"Het Lechtal met (heel veel) hobbels"

Het was ook dit jaar de bedoeling om met de boot naar Schotland te gaan en nadat we weer een fraaie route hadden samengesteld wilden we de boot gaan boeken maar deze bleek 2 maal zo duur te zijn dan vorig jaar. 
We telden alle kosten bij elkaar op en vonden dat toch wel een hoop geld voor zo'n 10 dagen lopen. Omdat we ook nu onze vakantie weer vanaf 22 oktober hadden gepland - u weet wel, vanwege het jachtseizoen in Schotland - moesten we op zoek naar een gebied wat relatief niet al te hoog was en we kwamen daarbij uit op het Lechtal in Tirol, Oostenrijk. 

"De Lechtaler Alpen vormen een bergmassief in de Noordelijke Kalkalpen in Oostenrijk. De Lechtaler Alpen hebben een karakteristieke aanblik als gevolg van de opbouw uit sedimentgesteente. Het gebied bevat de hoogste bergtoppen van de Noordelijke Kalkalpen met daarbij de enige bergtop die boven de 3000 meter, uitkomt: Parseierspitze (3036 meter). Met een oppervlakte van iets meer dan duizend vierkante kilometer vormen de Lechtaler Alpen verder de grootste subgroep van de Noordelijke Kalkalpen.  

Omdat het een groot gebied is met een groot aanbod aan hutten wilden we hier een "Winterraumtocht" gaan maken van zo'n 10 dagen. Om niet alles voor 10 dagen te hoeven meenemen hadden we een 8tje bedacht waarbij de eerst hut als draaipunt zouden gebruiken. De Memminger Hütte zou dan het middelpunt vormen. 
Alleen kwamen we erachter dat je niet met de auto het dal in mocht vanaf Bach en er ook geen openbaar vervoer meer beschikbaar was. En 2000 meter stijgen op dag 1 vonden we toch net even teveel.

We veranderen ons plan in 2 losse rondes waarbij we hutten zouden aandoen met WR's die standaard open zijn en een aantal met een Alpenverenigingsslot waarvoor we een AV sleutel moesten huren van de NKBV.

Ronde 1 zou zijn: a. Edelweisshaus (Kaiserjochhaus) Leutkircher Hütte, b. Leukircher Hütte - Stuttgarter Hütte en c. Stuttgarter Hütte - Edelweisshaus.

Het Edelweisshaus in het plaatsje Kaisers

Het daleinde gezien vanaf het Edelweisshaus

Ma - 22-10 : Edelweisshaus 1530 mtr. - (via Kaiserjochhaus) - Leutkircher Hütte 2251 mtr.
Hoogteverschil 1132 mtr. 5 uur

De vorige dag waren we rond 5uur 's middags aangekomen in het Edelweisshaus. De rit door Duitland en Oostenrijk op zondag was lekker rustig verlopen mede door het ontbreken van vrachtverkeer en natuurlijk ook omdat het al eind oktober was. Via een vriend van Eduard wisten we dat ze met de bergweg bezig waren die ons zou brengen van Steeg naar Kaisers. Er werd een lawinegalerij aangelegd die al voltooid was maar er moest ook nog een nieuw wegdek worden aangebracht. Op de 23e en de 24e oktober zou de weg tussen 07.30 en 18.00 daarom afgesloten zijn.

We waren de enige die overnachten in de hut. Naast ons waren de Huttenwirten Stephan en Lisa aanwezig met zoontje Berti van 1 jaar, zijn moeder en de buurvrouw met dochtertje van 7 weken. Het bleken de 2 enige kinderen in heel Kaisers. 

De weg richting het Kaiserjochhaus met de Wetterspitze prominent in beeld

Vanaf zo'n 2000 meter nam de hoeveelheid sneeuw wat toe

We vertrokken 's morgens rond half 9 en volgden een brede gravelweg in de richting van de Kaiseralm op 1689 meter. De sneeuw die onlangs gevallen was zouden we pas rond de 2000 meter tegenkomen en we verwachten dat het geen problemen zou geven. Bij de Kaiseralm moesten we zuidwaarts via route 641 en via een zig-zag wandelpad wonnen we al snel aan hoogte. 

De enkele centimeters sneeuw was inderdaad geen probleem en eenmaal op de kam waar ook het Kaiserjochhaus op lag hadden we een fraai uitzicht op de Verwallgruppe in het zuiden. Ook dit winterraum was voorzien van een AV slot en we besloten om daar even een pauze te houden. Dit slot ging moeizaam open maar met enige kracht hadden we toegang tot het WR. In het halletje ga je naar rechts waar de "woonkamer" is met links in de hoek 2 stapelbedden.

De Verwallgruppe aan de overzijde - Links de Hohe Riffler, met z'n 3168 mtr. de hoogste top

Ook het slot van het WR van het Kaiserjochhaus ging al moeizaam.......

We maakten ons zoals wel vaker een bouillon met knapperbolletjes. Omdat we vrij vroeg waren besloten we om hier niet te blijven en door te lopen naar de Leutkircher Hütte gelegen op 2237 meter. Dit deel van de wandeling is onderdeel van de Adlerweg en E4 en liep via het Schindlessattel en het Winterjöchli over goede maar soms smalle paden naar het westen.

Op weg naar de Leutkircher Hütte

We namen nog even een ligpauze op een uit de wind liggend stukje gras bij de grenspaal tussen Tirol en het Vorarlberg om te genieten van het zonnetje en het uitzicht op de bergen aan de overzijde van het dal.

Effe pauze nemen in het zonnetje

Al 25 jaar een trouwe partner tijdens mijn meerdaagse trektochten:  Gregory Shasta

Het winterraum van de Leutkircher Hütte is een apart gebouw. En hier ging het mis. De sleutel ging heel stroef en toen we extra kracht gebruikten brak de sleutel af. We moesten dus afdalen omdat de Stuttgarter Hütte ook een AV slot had en deze dus voor ons ook niet meer toegankelijk was. 

We hebben direct contact gezocht met de Hüttenwirt en Wirtin in het dal en doorgegeven wat er gebeurt was. Een aantal dagen later kregen we het bericht dat het slot weer gerepareerd was.

De Leutkircher Hütte

Het Notraum - links beneden om de hoek - zie foto hierboven

We hadden echter als geluk bij een ongeluk dat er naast het winterraum met slot ook nog een gedeelte van de hut (zg. Notraum) open was. Het betrof hier een ruimte met 4 bedden en een tafel. Hier waren we toch wel heel blij mee. Op zich wel apart dat er naast een WR een 2e ruimte is, beschikbaar voor wandelaars / skieërs. Na een lekkere avondmaaltijd en de eerste ronde van het zoeken naar alternatieven kropen we in onze slaapzak.

Avondstemming bij de Leutkircher Hütte

Di - 23-10 : Leutkircher Hütte 2251 mtr. - Edelweisshaus 1530 mtr.
Hoogteverschil 1132 mtr. 5 uur

De volgende dag moesten we dus weer terug naar het Edelweisshaus. Dit was de enige optie wat op dat moment mogelijk was. Om niet al te snel beneden te zijn kozen we voor de wat langere en wat zwaardere wandelroute naar beneden. Route 644 ging via het Almajurjoch en een op de kaart aangegeven stippelpad via het Stapfertobel naar de Erlachalpe op 1922 mtr.

Het begin was een ontspannen wandeling

Aanvankelijk was het niet duidelijk waarom dit een zwarte wandelroute betrof. Het pad liep eenvoudig over almweides westwaarts en we konden al een tijdje de Erlachalpe zien liggen. Het venijn zat hem echter in de staart van het wandelpad naar de Alp.

Het steile, onduidelijke pad door de helling met lariksen 

Eerst ging het smaller wordende pad steil naar beneden over een helling bekleed met goud gekleurde lariksbomen en direct hierna draaiden we naar het zuiden om in een kom te komen met een zeer steile helling die we horizontaal moesten kruisen via een heel smal pad met veel losse leiplaten. Wie ook maar enigszins gevoelig is voor hoogte zou hier wel de nodige problemen kunnen gaan ondervinden. Dit was geen plek om een misstap te maken.

De kom en het pad met losliggende rotsplaten

Er is altijd wel tijd voor een foto....

Maar goed, uiteindelijk kwamen we er (uiteraard) goed doorheen en vervolgde het pad zich door grasland totdat we op een enorm diepe rivierbedding stuitten die toch wel met veel (natuur)geweld zou moeten zijn ontstaan. Toen we erin stonden - er was nu praktisch geen water aanwezig - konden we niet over de rand kijken. Dit soort van rivierbeddngen die leken te zijn ontstaan door zeer heftig watergeweld kwamen we later in de week nog regelmatig tegen. Bijzonder......

Diepe geulen als deze kwamen we meermaals tegen onderweg......

Eenmaal bij de Erlachalpe begon het lichtjes te regenen en omdat er een afdak was bij de Alp besloten we om hier even een lange pauze in te lassen. We bespraken de opties voor de komende periode en omdat we geen AV sleutel meer hadden kwamen veel ideeën te vervallen. Omdat de komende dagen het weer onstabiel was en er pas weer een verbetering zou komen richting het weekend besloten we om een aantal varianten van de LECHWEG te gaan lopen. We hadden dit gidsje meegenomen in geval van.........precies !

Na onze pauze was het alleen nog zaak om de brede gravelweg te volgen naar Kaisers en het Edelweisshaus. Deze hut was nog een paar dagen open en we zouden de komende 2 nachten dan ook hier blijven slapen.

Gentiana Asclepiadea - Zijdeplant Gentiaan

Onderweg namen we nogmaals uitgebreid pauze om één van onze Globetrotter maaltijden te nuttigen. Deze hadden we toch bij ons en ze zijn te lekker om ze niet op te eten. Een uurtje later vervolgden we onze weg en kwamen zo een veldje tegen vol met de Zijdeplantgentiaan ( Gentiana Asclepiadea) Een fraaie, hoge gentiaan die ik nog niet eerder zo rijkelijk had gezien en dat in oktober.
Wat telkens weer opvalt is hoeveel bloemen er nog aanwezig zijn zo laat in het jaar. Niet in hele grote aantallen maar toch....

De mensen op de hut wisten dat we nogmaals zouden overnachten maar niet dat we alweer zo snel zouden terugkomen. Het was een hartelijk weerzien. 

Wo - 24-10 : Edelweisshaus 1530 mtr - Warth - via Lech en Bürstegg 1719 mtr. - Warth
Hoogteverschil 1004 mtr. - 20 km.

We hadden het alarm op 06.45 gezet om er voor te zorgen dat we voor 07.30 de nieuw aangelegde lawinegallerij voorbij zouden zijn omdat daar een nieuw wegdek zou worden aangelegd. Na een vlot ontbijt reden we richting Steeg en onderweg konden we inderdaad zonder problemen de wegonderbreking passeren. 

"Götterdämmerung" op onze route richting Lech

Het beginpunt van deze dagwandeling was Warth. Een dorpje in "herfstslaap". Tussen de seizoenen in kun je hier een spreekwoordelijk kanon afschieten. Veel pensions, gasthofen en hotels zijn dan gesloten. We parkeerden de auto bij de Wälder Metzge, een soort van snackbar in het cemtrum van Warth en één van de weinige (goedkope) overnachtigingsmogelijkheden in deze tijd van het jaar. We hadden hier oorspronkelijk dan ook één nacht geboekt - de laatste nacht in het gebied.

De lechweg is rijkelijk gemarkeerd en toen we wegliepen (het was mistig....) waren we al snel het spoor bijster. De algemene richting was echter duidelijk en uiteindelijk pakten we het pad weer op. Bij een brug over de lech besloten we een koffie/thee pauze te houden bij een bankje met een grilplaats daarbij en een klein hutje. Deze hutjes kwamen we later meer tegen en deze zijn voorzien van droog hout. 

De bergen aan de overzijde van het dal

Het begin van onze route liep min of meer parallel aan de weg van Warth naar Lech. Het weer was erg goed die dag en met de laaghangende mist om ons heen konden we dan ook fraaie plaatjes schieten. De Lech was meestal niet in beeld. Soms konden we een glimps opvangen van de rivier maar meestal was deze verscholen achter de bomen. Na zo'n 2,5 uur - we deden het kalm aan - zagen we het plaatsje Lech opdoemen. Eerlijk is eerlijk, het dorp ligt zeer fraai gesitueerd maar de omgeving met al zijn liften nemen veel van dit moois weg. 
We besloten om in Lech even een kopje Cappuccino te nuttigen. Was een lekker maar wel duur kopje koffie. Het vervolg van de route in het gidsje ging uit van het gebruik van een stoeltjeslift maar wij besluiten om vanuit Lech te gaan lopen naar Oberlech, een deel van Lech dat volledig op slot zat en in afwachting is van zijn wintergasten. 

Op weg naar Bürstegg

Het pad liep al zigzaggend door het bos en we kruisten meermaals een MTB afdaling totdat we in Oberlech aankwamen. Vanaf hier meanderden we door het weidegebied achter Oberlech. Het doel vanaf hier was Bürstegg

Op weg naar Bürstegg

"De alm tussen Warth en Lech herinnert nog aan een leven uit de 19e eeuw, waar hier, onder de Karhorn, op 1.715 meter hoogte, nog de oude Walsernederzetting met 13 huizen en een kapel (St. Martin) stond . Ooit was het de hoogste Walsernederzetting in Vorarlberg. De laatste bewoners verlieten de nederzetting aan het begin van de 20e eeuw en vandaag de dag wordt de historische plaats gerund als alpenweide"

Nederzetting Bürstegg

We genoten van de rust en van de mooie uitzichten die we hadden door het fraaie weer deze dag. Vanaf Bürstegg volgende we het pad tot aan de Wannersee alwaar we de keuze hadden om via een brede "handlsweg" af te dalen of via de "Walserweg", een steil pad, naar Warth te geraken. Hier was het een waar kleurenpallet aan herfstkleuren te zien. Wat dat betreft heeft de herfst ook heel veel moois te bieden.

Herfstkleuren met blik op het Lechtal

We kozen voor deze laatste optie. Eenmaal bij de auot hadden we er een lange maar zeer mooie dag opzitten. Het was al na 17.30 en dus konden we zonder problemen weer bij het Edelweisshaus terecht. 

 Do - 25-10 : Edelweisshaus 1530 mtr - Steeg/Prenten - via Holzgau/Steeg - Edelweisshaus

 Vr - 26-10 : Edelweisshaus 1530 mtr - Bach/Elbigenalp/Bach - Warth 1495 mtr

Omdat het weer nog steeds twijfelachtig was (alhoewel gisteren fantastisch was) besloten we om de komende 2 dagen wederom een Lechschleife te doen en wel om te gaan lopen vanaf Steeg naar Holzgau en weer terug naar Steeg en een dag later de ronde Bach-Elbigenalp-Bach. We moesten vanaf Steeg langs de Lechweg eerst stroomopwaarts richting Prenten. De Lech werd overgestoken via een houten brug. Kort daarna besloten we al om een 1e pauze in te lassen. We hadden deze dag alle tijd.

We hadden alle tijd...

Vanaf hier gingen we het bos in en al zigzaggend wonnen we al snel hoogte. Na een aantal uren gewandeld te hebben door de fraaie bossen en almweides kwamen we uit bij een hangbrug over de Höhenbach-kloof, de Holgauer Hängebrücke.  

Een groot gedeelte van de beide wandelingen liep door bossen en over almen

Het najaar smijt met kleuren......

Een bijzonder bouwwerk dat wel maar uiteindelijk aangelegd om toeristen te trekken. Wel een bijzondere ervaring om erover heen te lopen. Eenmaal in Holzgau volgende we de Lechweg terug naar Steeg


De Holzgauer Hangbrug: 200 meter lang. 1,5 meter breed en overspant een kloof van 110 meter hoogte


Zelfs de Astrantia (Zeeuws Knoopje in het Nederlands) kwamen we nog tegen

We hadden een nacht besproken in Warth bij Wälder Metzge, een imbiss cq. herberg waar het zeer goed vertoeven was. É'én van de weinige overnachtigingsmogelijkheden in dit dorp dat, in afwachting van de winter, vrijwel helemaal gesloten was. Naast het feit dat het geopend was, was het ook nog eens zeer betaalbaar. Een aanrader voor wie niet de hoofdprijs wil betalen.

 Vr - 26-10 : Warth 1495 mtr - Boden 1356 mtr - Hannauer Hütte 1922 mtr

Na opnieuw een aantal mogelijkheden te hebben bekeken hadden we toch nog een ronde gevonden in de regio waarbij we 3 hutten konden aandoen warvan de winterraüme toegangkelijk waren zonder sleutel. Het was de bedoeling om van Boden naar de Hannauer hütte te lopen, daar te overnachten en de daarop volgende dagen de Würtemmberger en de Memminger Hütte aan te doen om vervolgens weer terug te komen bij de Hannauer Hütte.

Prachtige ochtendnevel op weg naar Boden

Vanaf Warth ging het met de auto op weg naar Boden. Het was een fantastische dag met ochtendmist maar je kon de zon al bijna zien schijnen de rest van de dag. De rit naar Boden was al een genot. Op de parkeerplaats net achter het dorp maakten we ons op weg maar al snel was de volgende hobbel te zien. Een A4tje op een boom liet ons weten dat in het Winterraum de matrassen waren weggehaald in verband met schimmelvorming. Je kon overnachten maar alleen met een slaapmatje - die we natuurlijk niet bij ons hadden om dat daar geen reden voor was. 

 
De Hannauer Hütte kon je al vroeg zien liggen

Tja....we waren er toch dus besloten we om toch naar de hut te lopen en te kijken naar de situatie aldaar. Wie weet!? Het brede pad liep door het bos in de richting van het begin van de Materialseilbahn. Hier wat het pad smaller en ging relatief steil omhoog in de richting van de hut die we al van ver konden zien liggen. Na een paar uur kwamen we aan bij de hut met een heerlijk zonnetje in ons gezicht. We waren niet alleen want er waren een Poolse dame en heer die ook wilden blijven overnachten. We namen een kijkje in het fraaie winterraum en er waren inderdaad geen matrassen zoals beneden aangegeven. Nog 6 uur doorlopen naar de volgende hut vonden we toch net te ver en dus zaten we al met de terugtocht in ons hoofd.  


Op weg naar de Oostelijke Dremelscharte

Ik besloot nog een keer de Gelagkamer, zeg maar de woonkamer, te bekijken. Om de hoek in de kamer zag ik een 13-tal dikke dekens liggen en aangezien we natuurlijk slaapzakken bij ons hadden kwam mij het idee op om van 3 of 4 dekens per persoon een matras te maken door de dekens zodanig op te vouwen dat we daarop comfortabel zouden kunnen liggen.

Op weg naar de Oostelijke Dremelscharte

Zo gezegd, zo gedaan en in 1e instantie voelde dat best behoorlijk goed en in overleg met de Polen verdeelden we de dekens en besloten we dus om de nacht op deze manier door te brengen. 

Op weg naar de Oostelijke Dremelscharte

Omdat we nog wat tijd over hadden en het zo'n fraai weer was besloten we om nog een stuk te gaan lopen en wel in de richting van de Östliche Dremelscharte. Vanaf hoopten we de Steinseehütte te kunnen zien. Één van de hutten die we oorspronkelijk wilden aandoen maar waar je dus wel een AV sleutel moest hebben. 

Via route 625 liepen we naar het zuiden in de richting van de Dremelspitze die we aan zijn oostzijde voorbij liepen. We kwamen in een hele wilde kom met scherpe pieken om ons heen en de wildheid werd nog verstrekt door de sneeuw die hier lag. We genoten van dit extra uitstapje en eenmaal achter in de kom zagen we het steile, grillige pad naar de scharte. Deze zag er door de hoeveelheid sneeuw die er lag toch wel lastig uit en we besloten om de scharte dan ook te laten voor wat het was. Dit maakte de dag er zeker niet minder om. We keerden terug naar de hut om ons in te richten. 

De geimproviseerde "Gelagkamer" 

Nadat we de dekens hadden gevouwen om rond half negen probeerden te gaan slapen kunnen we kort zijn over de nacht. Deze was ronduit beroerd. Klapperende luiken door de harde wind, een snurkende Pool en een toch wel zeer harde ondergrond maakte het dat we 's morgens besloten om een einde te maken en deze (voorgenomen) tocht met veel hobbels. 

Achteraf bekeken hebben we zeker weer genoten van het onderweg zijn in de bergen en van elkaars gezelschap maar dit keer zat het allemaal niet mee. Maar goed, het is allemaal een vorm van luxe.......en soms zit het mee en soms zit het tegen. We verheugen ons alweer op een volgende tocht en deze zal zeker beter verlopen dan deze.